Aranżacja 6 ❀ cytryny, limonki

Na zdjęciu: talerzyk Alésia U&C Sarreguemines, widelec Harmony House Plate AA+

Kolejna aranżacja, dzięki której poznamy historię francuskich i amerykańskich przedmiotów sztuki użytkowej.

 

Do zdjęć wykorzystałam:

• talerzyk Alésia U&C Sarreguemines
• widelec Harmony House Plate AA+

❀ Talerzyk deserowy Alésia U&C Sarreguemines

 

Zanim przejdę do historii firmy, wspomnę, że trafił mi się wyjątkowo rzadki wzór ALÉSIA. Twierdzę tak, ponieważ w Internecie nie znalazłam jakiejkolwiek informacji na jego temat, tzn. wpisując w wyszukiwarkę google - Alésia U&C Sarreguemines - pokazuje się zupełnie inny wzór z czerwono-różowymi kwiatami, nie pomogły również pytania z prośbą o pomoc w identyfikacji ww. talerza (pytałam na forum sygnatury24.pl). Talerze najprawdopodobniej wyprodukowane zostały pod koniec dziewiętnastego wieku. Ciekawie prezentuje się nadruk, jakby nachodził na siebie. Posiadam również duże talerze z tej serii - zarówno na deserowych, jak i na obiadowych jest widoczna spękalina. Jeśli ktoś z czytelników posiada wiedzę na temat ww. wzoru - zapraszam do podzielenia się informacjami.

Sarreguemines jest jedną z moich ulubionych marek, posiadam m.in. filiżanki o trzech różnych pojemnościach, z pięknymi polnymi kwiatami. Myślę, że nie raz będę wracać do tej manufaktury.

SARREGUEMINES - Historia

Nicolas Jacoby

 W 1790 roku trzej handlarze tytoniem ze Strasbourga: bracia Nicolas i Augustin Jacobi oraz Joseph Fabry wykupili wytwórnię oleju w Sarreguemines, położoną na lewym brzegu Saary, w której uruchomili manufakturę ceramiki. Produkowali wyroby z mieszaniny gliny, krzemionki i wapienia.

Paul Utzschneider

W roku 1799, bawarczyk - Paul Utzschneider, odkupił od Augustina Jacobi część jego udziałów w firmie. Już rok później J. Fabry i P. Utzschneider odkupili pozostałe udziały i zmienili nazwę firmy na Fabry, Utzschneider et Cie.

Dzięki pomysłowości i wiedzy Paula Utzschneidera firma wyrosła na największego producenta płytek fajansowych w Europie. W 1812 roku zatrudniała 160 pracowników i miała 7 czynnych pieców opalanych drewnem. W tym czasie podejmuje także produkcję wyrobów z polerowanego gresu, imitujących pochodzące ze znanej angielskiej wytwórni Wedgwood, a w 1828 r. zastosowano pierwsze dekoracje drukowane z miedziorytów

W roku 1836 zarządzanie fabryką objął zięć Paula Utzschneidera – baron Alexandre de Geiger. Fabryka zatrudniała wówczas 300 pracowników, posiadała 3 młyny, a 7 pieców opalanych było węglem. Praca i twórczość Paula Utzschneidera przyniosła mu w 1819 roku Legię Honorową oraz wiele nagród na wystawach krajowych i regionalnych. Zmarł 9 września 1844 roku w Neunkirch-Les-Sarreguemines w wieku 73 lat.

Alexandre de Geiger

Aby rozbudować i zmodernizować przedsiębiorstwo, Alexandre de Geiger łączy siły z dwoma innymi sąsiednimi rodzinami ceramików: Villeroy z Vaudrevange oraz Boch z Mettlach. 11 lipca 1838 roku powstała nowa spółka: Utzschneider et Cie. Pod jego kierownictwem produkcja w trzech nowych (powstałych w latach 1858-1969) fabrykach osiągnęła wymiar przemysłowy, dzięki wykorzystaniu nowoczesnych technologii i rozwijaniu nowych produktów: fajansu typu "opaque" (nieprzejrzysty) oraz zdobieniu w procesie drukowania z płyt uzyskanych technikami galwanicznymi, które są tańsze i pozwalają na produkcję identycznych wyrobów w bardzo dużych ilościach. A. de Geiger nie zaniedbał także wyrobów luksusowych. Od 1855 roku produkował porcelanę już na skalę przemysłową, szczególnie po odkupieniu fabryki Fismes w 1862 r. i Dubois / Limoges w 1867. Około 1870 roku, aż do pierwszej wojny światowej flagową produkcją fabryki w Sarreguemines były wytwarzane w dużych ilościach wyroby z majoliki.

Paul de Geiger

Syn Alexandra de Geigera - Paul de Geiger urodził się 15 czerwca 1837 roku w Sarreguemines. Studiował w Sarreguemines i Metz. W 1859 roku prowadził zakład nr 2. W 1864 został dyrektorem technicznym 3 fabryk na lewym brzegu Saary, a w 1867 dyrektorem generalnym.

W 1871 roku, w wyniku traktatu zawartego we Franfurcie, Lotaryngia została przyłączona do Niemiec. Alexander de Geiger opuścił Sarreguemines i udał się do Paryża, gdzie uruchomił oddział firmy, a Paul de Geiger objął zarządzanie całym przedsiębiorstwem.





W 1876 roku P. de Geiger wybudował nową fabrykę w Digoin (produkcja rozpoczęła się w 1877 r.), a w 1881 nowy magazyn w Vitry-le-François, do którego towary dostarczane były koleją lub drogą wodną. Następnie, po przeładowaniu, trafiały stąd do odbiorców francuskich. Od 1899 roku była tu fabryka wyrobów sanitarnych i fajansu.

40-letnia germanizacja firmy, nałożona po aneksji przez Niemcy, doprowadziła do podziału spółki 13 czerwca 1913 roku na dwie części: niemiecką La Société Utzschneider et Compagnie oraz francuską spółkę publiczną Les Etablissements céramiques Digoin, Vitry-le-François et Paris. Krótko po podziale firmy, Paul de Geiger zmarł w Sarreguemines 30 października 1913 roku.

Po pierwszej wojnie światowej obie firmy zostają znów połączone w jedno przedsiębiorstwo (z siedzibą główną w Paryżu), zarządzane przez rodzinę Cazal do drugiej wojny światowej. Po wybuchu wojny w 1939 roku, produkcja fabryk w Sarreguemines została wstrzymana, a pracownicy ewakuowani do Digoin. Pod koniec 1940 roku zakład nr 4 w Sarreguemines został ponownie uruchomiony (jako niemiecka masa upadłościowa), a w latach 1942-1945 zarządzany przez firmę Villeroy & Boch.

Kiedy 11 grudnia 1944 r. miasto zostało wyzwolone fabryki były w ruinie. Prace konserwatorskie rozpoczęto niemal natychmiast. Stopniowo, stare piece zostały zastąpione przez piece tunelowe, budynki, warsztaty, koleje, kanały, drogi i mosty zostały naprawione lub przebudowane. Wybudowano nową elektrociepłownię i budynek produkcji płytek. W 1955 roku firma z Sarreguemines zajęła właściwe jej miejsce wśród największych eksporterów fajansu.

Les faïenceries de Sarreguemines en 1956

W 1979 roku przedsiębiorstwo zostało przejęte przez grupę Lunéville-Badonviller-St. Clément i zaprzestano produkcji naczyń, a w 1982. zmieniło nazwę na Sarreguemines bâtiment. W fabryce Vitry-le-François produkowano ceramikę sanitarną, a w Digoin naczynia dla gastronomii.

W 2002 roku 19 pracowników i menadźerów objęło akcje fabryki i przyjęło plan naprawczy. Firma przyjęła nazwę Céramiques de Sarreguemines. W 2005 roku spółka została postawiona w stan likwidacji, a 9 stycznia 2007 roku została zlikwidowana.

Muzea Sarreguemines:
Dwa muzea odzwierciedlają bogatą historię Sarreguemines:
- Ogród zimowy (Le Jardin d'Hiver), zwany także Musee de la Faïence
- Le Moulin de la Blies, zwany również Muzeum Techniki fajansu.

W zbiorach Musée de la Faïence przedstawiono rozwój techniczny i rozwój ceramiki artystycznej. Niewątpliwie największą atrakcją jest ogród zimowy Paul de Geiger.

Le Moulin de la Blies (Muzeum Techniki i Fajansu), położony na północ od miasta, to dawny młyn kamienny. Zaprojektowany jako muzeum, został otwarty w 1998 roku. Prezentacja kolekcji technicznych pozwala śledzić proces produkcji ceramiki. Wokół muzeum nastąpiła rekultywacja terenu, powstał przepiękny ogród, obecnie nazywany Jardin des Faïenciers.

Le Jardin d'Hiver

Piękne prawda? Marzy mi się taka pracownia ;)


❀ Widelec Harmony House Plate AA+

Producent: Wallace Silversmiths
Wzór: Maytime z 1944 r.

Założycielem firmy był Robert Wallace, urodzony w Prospect, Connecticut 13 listopada 1815 r. Był synem szkockiego imigranta i złotnika James'a Wallace'a i jego żony Irene (Williams).

 
W wieku 16 lat Robert Wallace rozpoczął staż u kapitana Williama Mix'a (znanego eksperta od łyżek), w firmie Meriden Britannia Co., która zajmowała się produkcją posrebrzanych sztućców i która cieszyła się sporą sławą.

Meriden Britannia Company

Po opanowaniu sztuki rzemiosła, Robert Wallace opuścił praktykę, zakupił zrujnowany Gristmill i zaczął produkować własne sztućce. W 1833 r. otworzył własny sklep. Specjalizował się w produkcji łyżek.
Po śmierci Roberta Wallace'a 1 czerwca 1892 r., działalność kontynuowali synowie i zięć. Firma szybko stała się jednym z największych producentów sztućców na świecie.
Najbardziej znane wzory (stworzone przez projektanta Williama S. Warren'a) zwane są Third Dimension Beauty collection:

- Rose Point (1934), 

- Sir Christopher (1936),

- Stradivari (1937), 

- Grande Baroque (1941), 

- Grand Colonial (1942), 

- Romance of the Sea (1950) .
 

Zbiór nazwano Third Dimension Beauty (Trzy wymiary piękna), ponieważ:

- beauty in front - piękne z przodu,

- beauty in profile - piękne z boku,

- beauty in back - piękne z tyłu.

W 1947 roku projektant Williama S. Warren napisał książkę  pt. "Wallace Beauty Moods in Silver", wydaną przez Wallace Silversmiths. W książce tej omawia Trzy wymiary piękna.